Monday, 30 June 2014

മദ്യം വിഷമാണ്. അതുണ്ടാക്കരുത്. കൊടുക്കരുത്. കുടിക്കരുത് - ശ്രീനാരായണഗുരു

മദ്യം വിഷമാണ്. 
അതുണ്ടാക്കരുത്. 
കൊടുക്കരുത്. 
കുടിക്കരുത്. 

കള്ള്, കറുപ്പ്, കഞ്ചാവ്, പുകയില എന്നിവ ചിത്തഭ്രമം ഉണ്ടാക്കുന്നതിനാല്‍ മദ്യത്തിന്‍റെ കൂട്ടത്തില്‍ ഗണിക്കപ്പെടുന്നു.

ചെത്ത് ഒരു മഹാവ്യാധിയാണ്. ഒരവയവത്തിന് കുഷ്ഠമുണ്ടായാല്‍, ദേഹം മുഴുവന്‍ അതു ദുഷിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ ചിലര്‍ ചെത്തുന്നതുമൂലം സമുദായം മുഴുവന്‍ കെട്ടുപോകുന്നു. 

ചെത്തുകാരെ സമുദായത്തില്‍നിന്ന് വേര്‍പെടുത്തണം. അവരുമായി കൂടിക്കഴിയരുത്. ചെത്ത് ഒരു മഹാപാപമാണ്. ചെത്തുന്നവരെക്കൊണ്ട് തേങ്ങയിടുവിക്കാമല്ലോ. 

ചെത്തിനുള്ള കത്തി നാലാക്കിയാല്‍ ഒരോ കഷ്ണം കൊണ്ട് മുടി വടിക്കാനുള്ള ഒരോ കത്തിയുണ്ടാക്കാം. അതും കൊണ്ടുനടക്കുന്നതായിരിക്കും ചെത്തിനെക്കാള്‍ മാനം. നല്ല ആദായവും ഉണ്ടാവും.

-ശ്രീനാരായണഗുരു —

ഗുരു പാദുക സ്തോത്രം -Guru Paduka Sthothram




അനന്തസംസാര സമുദ്രതാര നൗകായിതാഭ്യാം ഗുരുഭക്തിദാഭ്യാമ്
വൈരാഗ്യസാമ്രാജ്യദപൂജനാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്1 ||

I again and again prostrate to those holy Padukas (sandals) of my
reverential Guru, which serve as the boat to help cross this endless
ocean of samsara, which endow us with devotion unto our Gurudev
and with whose worship we are blessed with the dominion of
renunciation.


കവിത്വവാരാശിനിശാകരാഭ്യാം ദൗര്ഭാഗ്യദാവാം ബുദമാലികാഭ്യാമ്
ദൂരികൃതാനമ്ര വിപത്തതിഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ് 

I again and again prostrate to those holy Padukas of my reverential
Guru, which are like a ‘full moon’ for the ocean of the Knowledge,
which serve as the down pour of water to put out the fire of
misfortunes, which remove the various distresses of those who
surrender to them.


നതാ യയോഃ ശ്രീപതിതാം സമീയുഃ കദാചിദപ്യാശു ദരിദ്രവര്യാഃ 
മൂകാശ്ര്ച വാചസ്പതിതാം ഹി താഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ് 

Those who prostrate to the blessed padukas of their Guru, shortly
overcome the curse of their poverty, and become possessors of great
wealth. Such is the inexplicable power of these padukas that the mute
ones become eloquent speakers. To such padukas my infinite
prostrations.


നാലീകനീകാശ പദാഹൃതാഭ്യാം നാനാവിമോഹാദി നിവാരികാഭ്യാമ് 
നമജ്ജനാഭീഷ്ടതതിപ്രദാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

My prostrations to those holy Sandals of Guru, which attract us to the
Lotus-like feet of our Guru, which remove all kinds of desires borne
out of ignorance, and which help fulfill all our desires


നൃപാലി മൗലിവ്രജരത്നകാന്തി സരിദ്വിരാജത് ഝഷകന്യകാഭ്യാമ്
നൃപത്വദാഭ്യാം നതലോകപങ്കതേ: നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

My namaskars to those divine padukas of my Guru, which shine like a
precious stone adorning the crown of a king. They stand out like a
beautiful damsel in a river infested with crocodiles, and which raises
the devotees to the state of sovereign emperors.


പാപാന്ധകാരാര്ക പരമ്പരാഭ്യാം താപത്രയാഹീന്ദ്ര ഖഗേശ്ര്വരാഭ്യാമ് 
ജാഡ്യാബ്ധി സംശോഷണ വാഡവാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

I again and again prostrate to those holy Sandals of my Guru, which
are comparable to the effulgent Sun which effaces the endless darness
of sins, which are like an eagle for the snake like pains of Samsara,
and which are like a conflagration of fire whose heat dries away the
ocean of ignorance.


ശമാദിഷട്ക പ്രദവൈഭവാഭ്യാം സമാധിദാന വ്രതദീക്ഷിതാഭ്യാമ്
രമാധവാന്ധ്രിസ്ഥിരഭക്തിദാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

My prostrations to those Padukas of my guru which endows us with
the glorious six qualities beginning with Shama, which have as though
taken a vow to bless the intiated ones with the ability to go into the
state of Samadhi, and which blesses the devotees with permanent
devotion for the feet of Lord Vishnu – the all-pervasive God.


സ്വാര്ചാപരാണാമ് അഖിലേഷ്ടദാഭ്യാം സ്വാഹാസഹായാക്ഷധുരന്ധരാഭ്യാമ് 
സ്വാന്താച്ഛഭാവപ്രദപൂജനാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

I again and again prostrate to those Padukas of my Poojya Gurudev,
which help fulfill all the wishes of those devoted disciples who are
ever-available & dedicated for Sewa, and which awakens the sincere
aspirants to the divine state of self-realisation.


കാമാദിസര്പ വ്രജഗാരുഡാഭ്യാം വിവേകവൈരാഗ്യ നിധിപ്രദാഭ്യാമ് 
ബോധപ്രദാഭ്യാം ദൃതമോക്ഷദാഭ്യാം നമോ നമഃ ശ്രീഗുരുപാദുകാഭ്യാമ്

My prostrations to those holy Padukas of my Guru, which are like an
eagle for all the serpants of desires, which bless us with the valuable
treasure of discrimination, renunciation, & knowledge, and which
blesses us with instant liberation from the shackles of the life.

DARSANAMALA - A GARLAND OF VISIONS OF THE ABSOLUTE : NARAYANA GURU

Translated from the Sanskrit with Introduction and CommentaryBy NATARAJA GURU


INTRODUCTION


Most people know that the Indian philosophical schools of thought are only six in number. There is the Nyaya-Vaisesika pair, with a common methodology and epistemology between them, one complementary to the other in a very subtle way. Then there is the couple called Samkhya-Yoga, which again form a pair with a more subtle penetration into the structure of the Absolute as seen from the sides of both the fully Absolute and the relatively Absolute; the Samkhya, as its name signifies, specialising in numbering the categories, and the Yoga, its complementary counter-part, specialising in the aspects of personal discipline in a manner in keeping with the dualism as recognized between the two schools. 

The last two systems form not merely a pair, but may be called, as they have been by those who know, twin schools - the Purva- Mimamsa of Jaimini and the Uttara-Mimamsa attributed to Badarayana (sometimes also called Vyasa). These twin schools or systems of philosophy are so closely related that they become inseparable in the sense that one presupposes the other. Jaimini and Badarayana quote each other and the Karma- or Dharma-Mimamsa, as the anterior exegetic critique might be called, pertaining to the ritualistic and Vedic background, and the Brahma-Mimamsa, the posterior critique can be called, have much in common, like twins who might resemble the twilight hours of the morning and evening. The name Sariraka Mimasa, sometimes seen applied to the latter, seems to indicate that while the former refers to action in the context of the Absolute, this latter comes near to envisaging more globally the same situation, not as the field of ritual action but as referring to the very body or Self of the agent of all action in the same context of the Absolute. 

A common epistemological and methodological thread must run through the six Darsanas or systems, although individually they are still perfect gems of thought-systems. Although each gem has to be cut and adjusted to fit into one integral necklace or garland, actually they are found to have been ground too much on one side or left crude on the other. The very fact that even at present they have been treated in pairs to make any complete natural system of philosophy, is sufficient to show the lop-sided nature of each of the gems taken separately.If they are to make one necklace under the aegis of the Absolute, which is the norm for all philosophy, a revaluation and arrangement in graded order will be needed. What the expert jeweller , therefore, will do to the collection of precious gems of thought that he has inherited will be first to polish each gem and then to string them together so as to make them accord with an integrated Science of the Absolute.Each jewel is a value to be conceived with an inner symmetry of structure and as comprising a unitive or global whole. The beauty of the necklace would depend on such correctness of grinding of even the smallest of its facets, so as to require, by analogy, on the part of the maker of the garland of the visions the minutest of attention to detail and workmanship in respecting the slightest shades or angles of view possible in making each gem conform structurally within itself to the requirements of a complete garland of visions representative of all philosophical points of view possible anywhere in the world at any time for anyone. This would demand an over-all normative notion of the Absolute as a reference for each of the Darsanas which make up the series, as also a graduation as between each vision, so that when the garland reaches its end it would be capable of being linked naturally and normally with where it began.

Sankara called his work on the Vedantic Absolute the Viveka-Chudamani (the Crest-Jewel of Discriminative Wisdom). Narayana Guru continues the same tradition after him, and thinks of not one ornament for the head, but of a whole garland in which no vision of any religious or philosophical school would be neglected or left out. Each would be kept in mind by him as the architect of the total integrated edifice. Thus would be commemorated the dignity and wisdom possible for humanity, from which alone should be derived the legitimate ornament to enhance his human quality as homo sapiens.The garland further represents, in the symbolic gesture- language of India , the whole of one's precious wealth: it is implied as when a bride gives herself to the bridegroom at the time of marriage. It represents the Sarvasvam (total good) that one surrenders to God or the Absolute or submits to Humanity itself, in an extended sense of the analogy. 

The garland is thus meant to enhance human dignity to the highest possible point, as when one man wearing a garland like another would find points of agreement and not difference between them, thus promoting the cause of human solidarity and fellow feeling through a common ideology. Cold or hot wars which "begin in the minds of men", as the United Nations Charter states, consist of the same stuff out of which comes what is currently referred to as "ideological warfare" in the journals of our days. By the integrated, unitive and scientific understanding implied in the garland of visions here presented to the world by a wise Guru, such seeds of war would tend to be neutralised, while the natural man of total understanding could be regained and re-established through the teaching of such a philosophy in the universities and academies of the future.

What science seeks is a really a certain degree or kind of certitude arrived at by proper methods, conforming to an epistemology and having a workable, useful or direct significance in human life, in understanding or conduct. There are two kinds of certitudes, which can be called apodictic and dialectic.The former is in the domain of the probable, while the latter is in the domain of the possible and the intentional (which is not necessarily that of the visible or actual). The final instance of dialectical certitude is the axiom itself, such as A = A , which requires no proof. Between the two certitudes there is a dichotomy or bipolarity which expresses itself in terms of ambivalence or antinomian principles in various branches of knowledge. The synergisms in physiology represent the same polarity in the physiological sense. The psyche, the libido and the Self, too, present psycho-dynamically the same alternation of phases resembling the systole and diastole of the heart-beat. One complete cycle of thought has its inductive and deductive phases, as also its systole and diastole. One hears too of the "sex-diastole" which has a similar alternating figure- eight rhythmic process, resembling quantum mechanics and the mutations which occur in plant-life where certain stages are jumped or alternate with others.The structural details within the notion of the Absolute present paradoxical enigmas to the novice in the Science of the Absolute. One has to be a well-practised dialectician and absolutist to see the difference between the vertical and the horizontal (i.e. unitive and multiple, perennial and transient, etc.) aspects which refer to the Ksetrajna (perceptual) and Ksetra (actual) aspects of the Absolute in the language of the Bhagavad Gita. In distinguishing these twin but intersecting axes of reference, the whole of wisdom itself finally becomes comprised, as stated in the Bhagavad Gita (XIII, 2).When this epistemological secret has been understood in all its bearings and applications in science or philosophy, a man becomes able to see clearly through mazes of percepts and concepts. He can then organize them into ramified hierarchies representing values ranging from the actual to the nominal, with the perceptual and the conceptual fitted between these extremes. The structure of the series of visions in Narayana Guru's Darsana Mala conforms broadly to the scheme that we have just referred to in passing. Experimental proof of the empirical sciences corresponds to the Pratyaksha of the Indian Tarka or Nyaya school, and complete a-priorism corresponds to the Sabda Pramana of the Vedantins. Possibilities and probabilities belong to the Arthapatti and the Anumana respectively of the Samkhya and other schools. Anupalabdhi is impossibility, where probability is ruled out completely. All these ways of reasoning have between them a reciprocal or complementary nature. When the subtlest kind of certitude is involved, as in the case of the notion of the Absolute which has to be defined, one employs analogy and hypothetical predication to be verified later on direct experience of the Absolute. This is the method of Upamiti (hypothetical analogy), which is the highest instrument of all. What in the West is known as the "method of agreement and difference" is the Anvaya-vyatireka method of Vedanta, which is of great use when the final stage of speculation about the nature of the Absolute is in question.Thus the fully scientific status of the verses of the Darsana Mala does not present a problem at all to those who are conversant with dialectical and absolutist methodology, epistemology and the scale of values leading to the highest value in the Self as the Absolute. Certitude resides neither in the subject or the object, but in the neutral or central Absolute which is the norm for all thought.

നോയ്ഡ സെക്ടര്‍ 15-ലെ വിശാലമായ അംബേദ്കര്‍ പാര്‍ക്കില്‍ ശ്രീ നാരായണ ഗുരുവിന്‍റെ വെങ്കലശില്‍പ്പം

നോയ്ഡ സെക്ടര്‍ 15-ലെ ഹരിതാഭവും വിശാലമായ അംബേദ്കര്‍ പാര്‍ക്കില്‍ ശ്രീ നാരായണ ഗുരുവിന്റെ വെങ്കലശില്‍പ്പത്തിനും പാര്‍ക്കില്‍ യു. പി സര്‍ക്കാര്‍ ഇടം നല്‍കി. മണല്‍ശിലകള്‍ പാകിയ ചുറ്റുമതിലോടെ നോയ്ഡ ഫിലിം സിറ്റിക്കു സമീപം അംബേദ്കര്‍ പാര്‍ക്ക് തലയെടുപ്പോടെ നില്‍ക്കുന്നു. നിര്‍മാണച്ചെലവ് 684 കോടി രൂപ. മുഖ്യകവാടം കടന്നാല്‍ ദേശീയ ദലിത് സ്മാരകം. അവിടെ ദേശീയ നേതാക്കളുടെ സ്മാരകചിത്രങ്ങള്‍ . ബുദ്ധഗവേഷണകേന്ദ്രം, ബുദ്ധമ്യൂസിയം എന്നിവയും തുറന്നു. തൊട്ടടുത്തായി അംബേദ്കറുടെ ശില്പം. തുടര്‍ന്ന് കാതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം മനോഹര ശിലകള്‍ പാകിയിട്ടുള്ള വൃത്താകൃതിയിലുള്ള സ്മാരക കേന്ദ്രം. നടുവില്‍ അശോക ചക്രവുമായി കൂറ്റന്‍ തൂണ്‍ .


എട്ടടിയോളം ഉയരമുള്ള പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ മുണ്ടുടുത്ത് ഷാള്‍ പുതച്ചു വടിയൂന്നി നില്‍ക്കുന്ന രീതിയില്‍ ആണ് ഗുരുദേവ പ്രതിമ. 18 അടി ഉയരം ഉണ്ട് പ്രതിമയ്ക്ക്. ഏകദേശം നാല് ടണ്‍ വെങ്കലം ഉപയോഗിച്ചു. 45 ലക്ഷം രൂപയാണ് ചെലവ് . പാര്‍ലമെന്റിന് മുന്‍പിലെ ഗാന്ധി പ്രതിമയുടെ ശില്പി ആയ റാം സുതാര്‍ ആണ് ശില്പി. 3 കൊല്ലം കൊണ്ടാണ് നിര്‍മാണം പൂര്‍ത്തി ആയത് . സാഹിബബാദിലെ സ്റ്റുഡിയോയില്‍ ഫൈബര്‍ അച്ചില്‍ നാല് ഭാഗങ്ങള്‍ ആയി പ്രതിമ നിര്‍മിച്ചു പാര്‍ക്കില്‍ കൊണ്ട് വന്നു കൂട്ടി യോജിപ്പിക്കുക ആയിരുന്നു.

Sunday, 29 June 2014

Sree Narayana Guru on Caste system

1.Now the world should get freedom from the clutches of caste system and racial discrimination 

2.Even god himself comes and say that due to the birth in lower caste one should not learn Vedas, we should not agree with that. 

3.Is that human beings live for caste or for god or all these are for human beings. 

4.If there are no human beings then what is the use of all these (caste, god, etc) 

5.There is no caste, and thinking that the caste system exist itself is foolishness. 

6. There is no use of caste system in the society. It curtails the freedom of individuals and also it kills the wisdom. 

7. There are only minor differences among the human beings like the color of the skin, educational qualification, financial status, the taste for food, color of dress etc. Other than these there are no significant differences among human beings. 

8. The caste system has created so many problems in Indian society. Even Sree Sankaracharya has committed mistakes while following the caste system 

9. Sage Vyasa who wrote Bhagavath geetha and also Brahama sootra has told in different ways about caste system confusing the followers. 

10. There is no group (vargam) called the dalits /adhakrutha / lower caste, etc. The only difference is (if at all) in the level of education, financial status, level of cleanliness etc.. 

Join►►►AGNI-Association For Guru Narayana Inspiration അഗ്നി►►► 
Like ✔ Comment ✔ Tag ✔Share✔ 

Tuesday, 24 June 2014

വിളിച്ചുവരുത്തിയിട്ട് നിരാശപ്പെടുത്തരുത്‌! - സജീവ് കൃഷ്ണൻ

ആയിരംതെങ്ങ് പാട്ടത്തിൽ ശിവക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠ നടക്കുന്നു. തൃപ്പാദങ്ങളും ഒരു സഹായിയും ശ്രീകോവിലിനുള്ളിലുണ്ട്. മണി മുഴങ്ങി, നടതുറന്നു. സ്വാമിതൃപ്പാദങ്ങൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഭക്തർ ആനന്ദാശ്രുക്കൾ പൊഴിച്ചു. സ്വാമി അവരോട് മൊഴിഞ്ഞു:

'നമ്മോടൊപ്പം ഒരു സർവേയർ ഉണ്ട്. അയാൾ സർവേ നടത്തി. നാം കല്ലിടീൽ നടത്തി. എന്നാൽ ഇതിനകത്ത് ഇപ്പോൾ നാം ഇട്ട കല്ലേ ഉള്ളൂ. മറ്റൊന്നും അതിനകത്തില്ല. നിങ്ങൾക്ക് എന്തു ചെയ്യാൻ സാധിക്കും?"
'പത്തുദിവസത്തെ ഉത്‌സവം ഭംഗിയായി നടത്തിക്കൊള്ളാം." ഭക്തർ പറഞ്ഞു.

'അതുകൊണ്ടായില്ല. ക്ഷണിച്ചു വരുത്തിയിട്ട് നിരാശ പ്പെടുത്തരുത്. നിങ്ങളിൽത്തന്നെ ഒരാൾ രാവിലെ കുളികഴിഞ്ഞ് നാഴി അരിവറ്റിച്ചതും കുറച്ചു പുഷ്പങ്ങളും ജലവുമായി അകത്തുകടക്കണം. വെള്ളം തളിച്ച് ശുദ്ധിവരുത്തി പുഷ്പങ്ങൾ ഇട്ടശേഷം ചോറ് ഒരു ഇലയിൽ അവിടെവച്ചിട്ട് അത് എടുത്ത് അയാൾതന്നെ ഭക്ഷിച്ചുകൊള്ളണം. നിത്യവും ഇങ്ങനെ ചെയ്താൽ നിങ്ങൾക്ക് നന്മയായിരിക്കും. പൂജാ കർമ്മങ്ങൾ അറിഞ്ഞു ചെയ്യണം. പൂജാക്രമങ്ങൾ നാം പഠിപ്പിക്കാം. നാം അങ്ങിനെ പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരാൾ വന്നാൽ പഠിപ്പിക്കാം. ശാന്തിക്കാരെയും മറ്റും തെരഞ്ഞുനടന്നു കഷ്ടപ്പെടരുത്."

അക്കാലത്ത് ഗുരുദേവൻ ക്ഷേത്രങ്ങൾ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നതിനെ വിമർശിച്ചുകൊണ്ട്, 'തെക്കുനിന്നൊരാൾ സർവേക്കല്ലുകൾ നാട്ടിവരുന്നു"ണ്ടെന്ന് വാഗ്ഭടാനന്ദ ഗുരു പരിഹസിച്ചിരുന്നു. അതിന് സരസവും ആന്തരാർത്ഥസമ്പന്നവുമായ മറുപടിയാണ് ആയിരംതെങ്ങിൽ പ്രതിഷ്ഠനടത്തിക്കൊണ്ട് തൃപ്പാദങ്ങൾ അരുളിയത്. തൃപ്പാദങ്ങളുടെ ഈ വാക്കുകൾക്കുള്ളിലേക്ക് ഭക്തിപൂർവം കടന്നുചെന്നാൽ അവയിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന വലിയ സത്യം വെളിപ്പെടുന്നതുകാണാം. അതിങ്ങനെയാണ്: 'സർവേക്കല്ലുകൾ നാട്ടണമെങ്കിൽ സർവേയർ വേണം. താൻ സർവേയർ അല്ല. പക്ഷേ, തന്നോടൊപ്പം ഒരു സർവേയർ ഉണ്ടെന്നാണ് തൃപ്പാദങ്ങൾ മൊഴിഞ്ഞത്. സർവേയർ ഇംഗ്ലീഷ് വാക്കാണ് - ഉയരത്തിൽനിന്ന് നിരീക്ഷിച്ച് വ്യാപ്തി അളക്കുന്നവൻ. എല്ലാറ്റിന്റെയും വ്യാപ്തി അളക്കുന്നവൻ ദൈവമാണ്. സർവേയർ സർവേ നടത്തിയ ഇടത്താണ് നാം കല്ലിടീൽ നടത്തിയതെന്നു പറഞ്ഞാൽ ദൈവം നിശ്ചയിക്കുന്ന സ്ഥലങ്ങളിലാണ് നാം പ്രതിഷ്ഠനടത്തുന്നതെന്ന് സാരം." അത് വാഗ്ഭടാനന്ദഗുരുവിനുള്ള മറുപടിയാണ്. അടുത്ത വാക്യം ശ്രദ്ധിക്കൂ: 'എന്നാൽ ഇതിനകത്ത് ഇപ്പോൾ നാം ഇട്ട കല്ലേ ഉള്ളൂ. മറ്റൊന്നും അതിനകത്തില്ല. നിങ്ങൾക്ക് എന്തു ചെയ്യാൻ സാധിക്കും?" എന്താണിതിന് അർത്ഥം? 'ദൈവം നിശ്ചയിച്ച ഇടത്ത് നാം വച്ച കല്ലുമാത്രമേയുള്ളൂ. അതിനകത്ത് ചൈതന്യം ഇല്ല. അതിന് നിങ്ങൾക്ക് മാത്രമേ പരിഹാരം കാണാൻ സാധിക്കൂ." അതായത്, നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസാനുഷ്ഠാനങ്ങളാണ് ഈ ശിലയെ ദൈവമാക്കുന്നത്. അത് നിർവഹിക്കപ്പെടണം. അതിനായി ഉത്‌സവം നടത്താം എന്നാണ് ഭക്തർ പറഞ്ഞത്. ഉത്‌സവങ്ങളും കെട്ടുകാഴ്ചയും ബഹളവും നടത്തിയാൽ ഈശ്വരസാന്നിദ്ധ്യം ഉണ്ടാവില്ല. അത് ഈശ്വരനെ വിളിച്ചുവരുത്തിയിട്ട് നിരാശപ്പെടുത്തിവിടുന്നതിന് തുല്യമാണ്. നല്ല ശുദ്ധാചാരങ്ങളോടും ഭക്തിയോടുംകൂടി ദിവസവും ഒരാൾവീതം വന്ന് ക്ഷേത്രം ശുദ്ധമാക്കി അന്നം തിളപ്പിച്ചുണ്ടാക്കി പൂക്കൾ അർപ്പിച്ച് അത് നിവേദിക്കണം. എന്നിട്ട് അയാൾ തന്നെ അത് ഭക്ഷിക്കണം. മറ്റുള്ളവർക്കായി ഉണ്ടാക്കുമ്പോഴാണ് നിവേദ്യത്തിൽ എലിവാൽ വീഴുന്നത്. തനിക്ക് അനുഭവിക്കേണ്ടതായതിനാൽ വൃത്തിയായി പാകം ചെയ്യും. എന്നുവച്ചാൽ ഫലം താൻ തന്നെയാണ് അനുഭവിക്കുന്നതെന്ന ബോദ്ധ്യത്തോടെ കർമ്മം ചെയ്യണമെന്ന് സാരം.

ഒന്നോർത്താൽ ജഗത്തിന്റെ സ്ഥിതി നിയന്താവ് നിർണയിക്കുന്ന ഇടങ്ങളിൽ പ്രതിഷ്ഠകൾപോലെ ഉടലെടുക്കുന്നവരാണ് നമ്മൾ. അവയിൽ ജഗന്നിയന്താവ് ജീവനെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു. പക്ഷേ ആ ജീവനിൽ ജീവാത്മാവ് നിറഞ്ഞുവിളങ്ങണം. ആത്മാവിനെ ശരീരത്തിൽ വിളങ്ങാൻ അനുവദിക്കണമെങ്കിൽ ദേഹ, മനഃശുദ്ധികൾ നേടണം. ഭക്തിയോടെ സ്വയം സമർപ്പിച്ച് കർമ്മം ചെയ്യണം. അതിന്റെ ഫലം എന്തായാലും താൻതന്നെ ഏറ്റുവാങ്ങണം. അതാണ് ശരിയായ ഉപാസന. ഇതുതന്നെയാണ് ജീവിതവും. ഉപാസനാനിർഭരമായ ജീവിതത്തിന് ചില ക്രമങ്ങളും നിഷ്ഠകളും വേണം. തന്നിലേക്ക് അടുക്കുന്നവരെ താൻതന്നെ അതുപഠിപ്പിക്കുമെന്നാണ് ഗുരുസ്വാമി മൊഴിയുന്നത്. ദൈവത്തിനും ഭക്തർക്കുമിടയിൽ പൂജാരി അല്ലെങ്കിൽ വൈദികൻ എന്ന ഒരു മദ്ധ്യവർത്തിയെ ആവശ്യമില്ല. നേരിട്ട് ദൈവത്തെ അറിയാൻ എല്ലാവരും പ്രാപ്തരാവുകയാണ് വേണ്ടത്. സർവേക്കല്ലുകൾ സാമൂഹിക അച്ചടക്കത്തിനുവേണ്ടിയാണ് സ്ഥാപിക്കുന്നത്. ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠ നടത്തുന്നത് ജീവിതത്തിൽ അച്ചടക്കം നിലനിറുത്താനും.

അവനവനിലേക്ക് സ്വയം തിരഞ്ഞുതേറുന്നവന് അച്ചടക്കവും നിഷ്ഠയും നൽകി ദിശാസൂചകമായി നില്‌ക്കേണ്ട സർവേക്കല്ലുകളാണ് തന്റെ പ്രതിഷ്ഠകൾ എന്നാണ് ഭക്തരോടും വിമർശകരോടും ലോകത്തോടുതന്നെയും ഗുരുസ്വാമി ഉണർത്തിച്ചത്. ആരെയും തിരികെ വിമർശിക്കാതെ വിമർശകൻ ഉപയോഗിച്ച പദംകൊണ്ടുതന്നെ തന്നിലെ ആശയ ഗാംഭീര്യത്തെയും നിശ്ചയദാർഢ്യത്തെയും ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുകയാണ് ഗുരുസ്വാമി. ജഗത്‌സത്യത്തെ അറിഞ്ഞ് അതിൽ ഉറച്ചിരുന്നുകൊണ്ട് കർമ്മം ചെയ്യുന്ന പരമാചാര്യനുമാത്രമേ ഇങ്ങനെ സ്വയം വിശദമാക്കിക്കൊണ്ട് വിമർശകരെപ്പോലും തന്നോടൊപ്പം ചേർത്തുപിടിച്ച് സഞ്ചരിക്കാൻ സാധിക്കൂ. എന്താണ് സ്വയം തിരഞ്ഞുതേറിടേണ്ട ആ ജഗത്‌സത്യം എന്ന് ആത്‌മോപദേശ ശതകത്തിന്റെ രണ്ടാം പദ്യത്തിൽ ഭഗവാൻ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്:

'കരണവുമിന്ദ്രിയവും കളേബരംതൊ-
ട്ടറിയുമനേകജഗത്തുമോർക്കിലെല്ലാം
പരവെളിതന്നിലുയർന്ന ഭാനുമാൻതൻ
തിരുവുരുവാണു തിരഞ്ഞുതേറിടേണം."

കരണമെന്നാൽ മനസ് എന്നർത്ഥം. മനസും ഇന്ദ്രിയങ്ങളും നമ്മുടെ ദേഹവും അതിലിരുന്നുകൊണ്ട് നാം അറിയുന്ന ഈ ജഗത്തും എല്ലാം പരമമായ അറിവായി പ്രകാശിക്കുന്ന പരമാത്മസൂര്യന്റെ ദിവ്യശരീരമാണ്. അതാണ് മനുഷ്യൻ സ്വയം അന്വേഷിച്ച് ബോദ്ധ്യപ്പെടേണ്ട സത്യം. ഈ സത്യത്തിലധിഷ്ഠിതരായി ജീവിക്കുമ്പോൾ തന്നിൽനിന്ന് ഒന്നും അന്യമല്ല എന്നു ബോദ്ധ്യമാകും. എതിർക്കുന്നവനിലും അനുകൂലിക്കുന്നവനിലും താൻതന്നെയാണ് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. സ്വന്തം ബോദ്ധമണ്ഡലത്തെ സദാതെളിച്ചുവച്ചാൽ എതിർപ്പുകളും അനുകൂലനങ്ങളും അവിടെ സമരരസപ്പെടുന്നതുകാണാം. അതാണ് യാഥാർത്ഥ്യബോധമെന്നു പറയുന്നത്. യാഥാർത്ഥ്യബോധമുണർത്തുന്ന ഉപാസനയും ജീവിതനിഷ്ഠകളുമാണ് ശരീരത്തോടെയിരിക്കുമ്പോൾ നാം അനുഷ്ഠിക്കേണ്ടത്. ഗുരുസ്വാമിയിൽ അഭയം പ്രാപിക്കുന്നവർക്ക് അതെങ്ങനെ വേണമെന്ന് സമയാസമയങ്ങളിൽ അവിടുന്നുതന്നെ പഠിപ്പിച്ചുതരും. അവിടുന്ന് അരുളുന്ന മാർഗത്തിൽ ജീവിച്ചാൽ മാത്രംമതി. അങ്ങനെയല്ലാതെ ജീവിച്ചാൽ ഈശ്വരനാകുന്ന സർവേയർ അളന്നുകുറ്റിയടിച്ച ഭൂവിഭാഗത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ട ശരീരമാകുന്ന സർവേക്കല്ലിലേക്ക് ജീവാത്മാവിനെ വിളിച്ചുവരുത്തിയിട്ട് നിരാശപ്പെടുത്തി വിടുകയാവും ഫലം.

Wednesday, 11 June 2014

NARAYANA GURU AND HIS IDEALS. By Guru Nitya Chaitanya Yati

According to the ancient tradition of India, after comparing the Guru to the Indian pantheon of gods, Vishnu, Brahma, and Maheswara, the riches decided that the Guru par excellence can not be identified with any such symbolically caricatured idea. Hence they held that the true Guru is to be looked upon as the Absolute the incomparable one. This ancient way of transcending all limitations is favored by us. Hence we pay our homage to the historical person Of Narayana Guru, just as we revere Gautma Buddha, Vardhamana Mahaveera, Socrates, Jesus Christ or Prophet Mohmoud and other great heroes of the world. We also pay our obeisance to Narayana Guru in recognition of The noble example he set before us as a person who lived in our own century. In fact, we place upon him the highest encomium for excellence of his teaching which is on par with perennial truth seen highlighted in great books like Vedas, the Upanishads, the writings if Confucius and Lao Tsu, the Pentateuch, which is accepted also in the Old Testament, The Bhagavt Gita, Zend Avasta, The Holy Qur’an and songs of various bards sung all over the world. Narayana Guru a new example before us by exhorting the acceptance of Absolute knowledge. Instead of putting his emphasis on theologically conceived God or any particular religious aspect of the concept, he always gave his first reverence to knowledge. In which ever way knowledge reveals itself, or is reveled to us, he had no hesitation in accepting it as the light that should ever lead man in his path to perfection. 

Mathematical truths, whether of arithmetic, geometry, or algebra, are always honored by people universally, without deifying any particular mathematician. What people value is only the intrinsic worth of the truth revalued. Incidentally we may associate the names of great mathematicians who have made the world familiar with certain mathematical laws, but we have not defied Euclid or Copernicus, Pythagoras or Galileo. We have great respect for those pioneers in mathematical search. In the same way we should see the perennial validity of the teachings of Narayana Guru rather than treating him as the expounder of any dogma and we should not make a fetish or cliché of what he said in certain context of his personal life. 

Einstein made great contributions in theoretical physics. We have great respect for his genius, but that does not mean it is possible for everyone to have a full understanding of what he expounded as his general and special Theory of Relativity. It is common knowledge that one who has no basic education in mathematics and physics cannot successfully put his teeth into findings of Einstein. In the same manner one who cannot popularize some of the basic writings of Narayana Guru which are given in his subtly treatises such as Arivu, The Epistemology of Gnosis, and Darshanamala, The garland of Philosophic Visions. Even so the mystical works of Narayana Guru will remain some what closed books to many who have no mystical inclination, devotional discipline, or poetic vision. However we see a tendency now among the self-styled followers of Narayana Guru that every world he uttered be though even though those who volunteer to teach cannot themselves make head or tail of what the Guru meant by his cryptic writings. I cannot think of such sentiments as anything better than clannish and tribalastic enthusiasm which is not of much value if not to be discarded as only a snobbish or puerile tendency of cultist. Let us examine certain relevant questions which are again and again asked by people who take an interest in the life and teachings of Narayana Guru. 

WAS NARAYANA GURU A SOCIAL REFORMER?

If we study social anthropology, and the history of the evolution of political and economic theories of the world, we can say that in all of us there is a tendency to converse a value which gives us comfort in our social set-up and also an instinctive tendency to challenge certain social patterns of conventional behavior which offer inconvenience, discomfort, and cruelty to us. Thus potentially every person is at once a conservative as well as a reformer calling for radical change. As Narayana Guru was a man of high sensibility , who had also a penetrating vision into the finest texture of the values of human excellence, he was naturally interested in changing all forms of crude interpersonal relationships handed over to us from our tribalistic days. It is true that Narayana Guru was in the forefront of a good number of pioneers in India who have advocated change. That shows not mean that without Narayana Guru India would not have changed. One can look at all the other countries that have undergone great changes such as China, Japan, the Pacific Islands, the Middle East, the African Countries and Latin America. In all these countries also the changes came through the worlds, actions and innovations of leaders who were of the same caliber of Narayana Guru. In one part of India, the southern most, Kerala and partly Karnataka and Tamil Nadu, Narayana Guru’s initiative made an impact on the younger generation of his time which raised the billowy waves of social transformation which are still continuously growing wider and wider in bringing more and more people to a conscientization that is helpful in bringing radical changes in people’s social outlook. Of course, Narayana Guru did play his part excellently, yet he is not to be confused with conventional social reformer. In fact the, the political significance in historical terms of changes brought about by Dayananda Saraswati, Ram Mohan Roy, Kesab Chandra Sen, the Gaekwad of Baroda, Gopal Krishna Gokhale, E.V.Ramaswamy Naikar and Mahatma Gandhi are remembered and accepted by the Indian people much more than what Narayana Guru could pose before the people of India. The change the Guru was bringing about was not of any spectacular kind. However the principle of change that the Guru initiated in the thought stream of humanity is more far-reaching even though it did not come with a bang of fury and tumult of insurrection. One distinctive mark of Narayana Guru’s way of transforming society lay in his impartial and neutral way of considering each man’s social, religious or moral stand from where he stood. He always respected the adherence of each man to his faith even though that faith was of little value to Narayana Guru. 

Let us take for example Karl Marx and Mahatma Gandhi – two great leaders of the world who advocated change with entirely different vistas and methodology. Karl Marx’s main submission was there are always two polemically polarized classes such as the bourgeoisie and the proletariat, exploiters and the exploited, the suppressers and the suppressed, and he put weight on the side of the suppressed, exploited and the proletariat working class. Of course, that shows a genuinely humanistic interest which is basically rooted in compassion. His cause was to fight and establish the rights of the aggrieved. He is to be admired for his high sense of justice. Mahtma Gandhi saw the problem as a clash of interests between religious groups such as the Hindus, the Muslims and the Christians. Even among the Hindus he saw the clash precipitated in the form of social rivalry among classes called the varnas and occupational communities called jatis, and the growing rivalry between the untouchables and those who considered them selves to be privileged classes. Even when he advocated the same right for the Muslim and the Christian religions to exist, and the untouchables to be treated on par with any other person of the Hindu community, most people did not take him seriously because of his own partisan stand with the Hindus and with the caste Hindus within the Hindu religion. He was sincere to the core, but he unintentionally precipitated and perpetuated the inferior – superior class consciousness among the Hindus by calling one section Harijan. Thus these great reformers did not see that the seeds of change which they planted had already within them the germs of antithesis, which instead of fading out in synthesis would only proliferate to bring a cyclic recurrence of divisions. It is in this respect that Narayana Guru is to be understood as one who always offered holistic solution in which he never labeled one group of people against another. Thus he was social reformer with a difference — a difference that is yet to be understood and appreciated. I do not say Narayana Guru made no miscalculation when he gave his blessings to people of a particular community to rally around him in his own name. He did not see the danger of communalism entering through the back door which has now proved that the very ideals for which Guru lived are being drowned with ritualistic worship and euphonic of the so-called leaders whose vested interests have made his name highly commercialized. 

WAS NARAYANA GURU A HINDU REVIVALIST?

From his very childhood, the Guru gave his attention to whatever was expedient and never strayed out of his way to interfere with the order set by nature or by tradition unless he saw gross injustice shown to any particular section of the community. Even when he saw the need for a change he was always careful to consider the social values implied in the belief of those who supported such traditions. Before effecting any change he was careful to win the hart s of people and he made them fully committed to the change by clearly showing them where they had erred and how they could correct the society. He was not motivated by personal ambitions such as to become an academic scholar, a political leader, a popular pedagogist, or a partisan dictator. He was a respecter of the order in which physical nature and social nature presented forces that came from within and without. Meeting the contingencies of these forces from a purely humanistic attitude was his way of monitoring action-reaction situations. 

The regional languages to which he was exposed were Sanskrit, Malayalam, and Tamil. He lived at a stage when Malayalam language was still forming out of the two major language matrixes of the Dravidian-Tamil and Aryan-Sanskrit languages. He had no partisan spirit he studied on the one hand the basics of Sanskrit and made himself quite at ease with Amarakosham and Pananiyam. Thus, he had mastery of Sanskrit vocabulary and the rules of Sanskrit grammar. He turned to darshanas and made himself through with a special recourse to Nyaya ethics and Tarka logic. The best example before him was Shankaracharya, who is said to have hailed from Kerala too. However, he did not take lopsided partisan spirit with Advaitha and gave due consideration to the arguments of Sri Ramanuja and Madhava. 

There were three major groups functioning in South India. Guru did not hesitate to expose himself to the literature of those three groups. Even when he had full recourse into the philosophical doctrines of these religious groups he held himself fast to his conviction in the advert philosophy. Fully appreciating people’s emotional adherence to the Vishnava deities the Shiva deities and to the several manifestations of the Devi, he wrote hymns on popular deities such as Shiva, Subrhamania, Vinayaka, Vasudeva, Bhadrakali, and Devi with view of revaluing the symbolic significance of the ideograms preserved in these concepts as man’s archetypal adherence to the concepts of the Fatherhood and the Motherhood of God. What prompted him to revalue South Indian Spirituality whether Shivite or Vaishnavite was his constant visits to most of the well known temples of Tamil Nadu and Karnataka. The major temples in the south were his hounding places specially in the Tirunalveli, Arcot, Madurai, Tanjavur, and Tiruchirapalli areas. Guru frequented the Karnataka area ranging from Mangalore to Goa. Thus he was exposed to Shivite Tamil literature of Shivapuranam, Tevaram and Tirukkural, and the sixty three stalwarts of Shaivisam. He did not show any hesitation in having a recourse to the works of the Alwars. The ionographic mysticism, both Devi and Ardhanariswara fired his imagination. Thus the problem of interlacing spiritual cultures become very natural to him and he brought into Malayalam the rich legacy of the Upanishads as well as the writings of the great Tamil mystics Appear, Sundaramurthi, Manikkavasakar and Tirujnanasambandar. Three other authors who inspired the Guru were Pattanathupillair, Tiruvalluvar and Taimanavar. When we study the collected works of Narayana Guru we can see two models before us. For all the Sanskrit allegiance he kept Shankaracharya as his model and in his Shaivite themes his model was Tirujnasambandar. As he was also a constant visitor of Southern Karnataka, he was familiar with the works of Basuvesvariah and his admiration for the dasa culture developed by Purandaradasa and other Vaisnava saints like Tulasidasa and Kabirdasa are understandable. In spite of his exposure to Shaivisam, including Virasaivisam, he did not make himself polemic to Vaisnavism. He considered all these sampradayas as naturally belonging to his cultural heritage and he embraced those cultures more as a connoisseur of poetics rather than a religious fanatic. In all these aspects of growing civilization there was an urgent need to prune superstitious overgrowths and to revalue the perennial wisdom sponsored by each branch of Indian spiritual wisdom. Thus we see that Narayana Guru was placed in a situation where people belonging to the Shivite, Vaishnavite, and Devi worship came to him for clarity and inspiration and it become the Guru’s natural office to function as a revaluator of any Indian school that was presented to him by the votaries of these schools of thought. As he was continuously meditating on the meaning of things before him and pouring out his thoughts in mystical songs and verse, and also was churning the cream of metaphysical insights, the Guru certainly gave a great impetus for the growth of Indian wisdom outlooks which can be identified with the heritage of Hindus. So if the Hindu loyalists see in Narayana Guru a great patron and benefactor of the Hindus one cannot deny the fact because of the substantial guidance he has given to his contemporaries. At the same time, he was not the least interested in claiming the interest of Hindu hegemony against the two main religious groups of his era – Islam and Christianity. 

Narayana Guru’s headquarters was in Varkala and two villages close by, Edava and Narayana, are both places interested in the conversion of Islamic culture. It was only natural that he was on intimate terms with the maulavis of these regions. There were many occasions when Muslims and Arabic pundits were astonished at Narayana Guru’s insight into the subtle bearings of certain passages of the Qur’an and many Muslim pundits were irresistibly drawn to him to hear his expositions of the Quranic adoration of the Absolute – Allah. 

Once some Christian missionaries came to Narayana Guru with the intention of converting him to Christianity. He received them with cordial friendship and welcomed the idea of their arranging with an evangelist to come and read the bible to him every day. The man deputed was Mr K.M. John of Ayroor, who became drown to the ideals of the Guru and offered him self to be in the services of the Guru by taking a teaching position in the English school founded by the Guru. Thus Narayana Guru loved all and hated none. In spite of his whole-hearted acceptance of the ideals of Islam and Christianity he never thought the rich heritage of the Hindus was wanting in anything to live a full and rich life freedom in the realization of the Upanishadic wisdom. He always gurdled the preservation of wisdom with great zeal without becoming a zealot and with absolute adherence without becoming a religious fanatic. It was this openness and egalitarian catholicity that made the Guru fascinating and even physically charming in the eyes of Rabindranath Tagore. 

Even when the Guru provoked Mahathma Gandhi it yielded good results in Gandhi becoming convinced that free India was possible only by safeguarding the rights and privileges of the vast masses of India’s working class who were considered the ‘fifth’ class (panchama) of people of India. One question which Narayana Guru put poignantly to Gandhi was the right of India to ask for freedom from British when the Hindus were not giving at least a semblance of freedom to the so-called untouchables. In the Round-Table Conference convened in London by Ramsay Macdonald, Mahatma Gandhi realized how crucial was the question raised by the Guru. Without wasting any time on his return to India, Gandhi changed the names of Navajivan and young India into Harijan and fully opted for the recognition of untouchables as equal citizens of India. 

Thus Narayana Guru stood firm in his natural placement regionally, culturally, and spiritually and yet he extended his arms to all to bestow his friendship in its fullest cordiality to all concerned. He made a symbolic gesture his common affiliation to the Aryan culture and Dravidian culture by translating into Malayalam the Isavasya Upanishad and Tirukkural of Tiruvalluvar.

ലോകത്ത് എവിടെയും ഇങ്ങനെ ഒരു വിപ്ലവം നടന്നു കാണില്ല

ലോകത്ത് എവിടെയും ഇങ്ങനെ ഒരു വിപ്ലവം നടന്നു കാണില്ല. ഒരുതുള്ളി രക്തം പോലും ചിന്താതെ, ഒരായുധം പോലും ഉപയോഗിക്കാതെ ഒരു പാതി രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ ഒരു ശിലയിൽ മറ്റൊരു ശിലാഖണ്ഡം എടുത്തു വച്ചുകൊണ്ട് കാലം കുറിച്ച മുഹൂർത്തത്തിൽ നടന്ന വിപ്ലവം. അതായിരുന്നു 1888 -ലെ ശിവരാത്രി ദിവസം ഗുരു നടത്തിയ അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠ. ചരിത്രം തന്നെ തിരുത്തിക്കുറിച്ച ഒരു മഹാ വിപ്ലവം ആയിരുന്നു അത്. 

നൂറ്റാണ്ടുകളായി അടിമത്തത്തിൽ ആണ്ടു കിടന്ന ഒരു ജനതതിയുടെ മോചനം ആണ് അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠയിലൂടെ നടന്നത്. കാലങ്ങളായി ആത്മബോധ മില്ലാതെ ശവ തുല്യം കഴിഞ്ഞിരുന്ന ഒരു ജനതയെ ശിവമാക്കി തീർത്തത് ഈ ശിലാഖണ്ഡം ആയിരുന്നു. ശിവൻ ഒരു മൂർത്തി മാത്രമല്ല, ജീവനാണ് അഥവാ ഊർജ്ജമാണ്. വർണ്ണ വ്യവസ്ഥയിലൂടെ, ജാതി വ്യവസ്ഥയിലൂടെ നഷ്ടപ്പെട്ട ആ ആത്മബലത്തെയാണ് ഗുരു പ്രതിഷ്ഠിച്ചത്. 

കുദ്രോളിയിൽ ശിവ പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയ ശേഷം ഗുരു പറഞ്ഞത് "ശിവൻ ആദ്യം ഉണ്ടാകട്ടെ ആത്മബലം പുറകെ വരും" എന്നായിരുന്നു.

കടപ്പാട് : ഡോ. ഗീതാ സുരാജ് എഴുതിയ "ശ്രീ നാരായണ ഗുരു - അറിയേണ്ടതും അനുഷ്ടിക്കെണ്ടതും" എന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന്.

ശ്രീ നാരായണ ഗുരുദര്‍ശനം ജീവിതത്തിന്‌ ലക്ഷ്യബോധം ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്നു.

1922 നവംബര്‍ 22ന്‌ വിശ്വമഹാകവി ടാഗോര്‍ ശിവഗിരിയി സന്ദര്‍ശിച്ചപ്പോള്‍ ഗുരുവിന്റെ ചിന്തയും പ്രവര്‍ത്തികളും മനസ്സിലാക്കി പറഞ്ഞു... ജനങ്ങളുടെ കണ്ണു തെളിച്ചു കൊടുക്കണം... എന്ന്‌. അപ്പോള്‍ ഗുരു പറഞ്ഞു..... ജനങ്ങളുടെ കണ്ണ്‌ തുറന്നു തന്നെയാണിരിക്കുന്നത്‌. എന്നിട്ടും അവര്‍ക്ക്‌ കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ....


മുറയ്‌ക്ക്‌ പഠിച്ചോരേ കണ്ണുള്ളൂ... 
അപരര്‍തന്‍ മുഖത്തുകാണുന്നതോ... 
രണ്ടുപുണ്ണുകള്‍ മാത്രം..  (തിരുക്കുറള്‍ പരിഭാഷ)

നമ്മുടെ കണ്ണുകള്‍ തുറന്നിരുന്നാലും ലക്ഷ്യബോധമില്ലെങ്കില്‍ ഒന്നും കാണാന്‍ സാധിക്കില്ല. മനസ്സ്‌ ലക്ഷ്യത്തില്‍ ഉറക്കണം. ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാതെ നമുക്ക്‌ ലക്ഷ്യം നേടാനുമാവില്ല. ഇതിനുള്ള കഴിവ്‌ വളര്‍ത്തിയെടുക്കാന്‍ ഗുരുദര്‍ശനത്തിന്‌ സാധിക്കും.

1952 ജൂലായ്‌ 4ന്‌ ഫ്‌ളോറന്‍സ്‌ ചാഡ്‌വിക്‌ എന്ന്‌ വനിത കാറ്റലീന ചാനല്‍ നീന്തിക്കടക്കുന്ന ആദ്യത്തെ വനിതയാകാനുള്ള ശ്രമത്തിലായിരുന്നു. കനത്ത മഞ്ഞും എല്ലുമരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പും കൊമ്പന്‍ സ്രാവുകളുമായി മല്ലിട്ടുംകൊണ്ട്‌ അവര്‍ നീന്തി. കഠിനമായി പരിശ്രമിച്ചെങ്കിലും മൂടല്‍മഞ്ഞിനാല്‍ മറുകര കാണാന്‍ സാധിക്കാതെ അവര്‍ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു. ലക്ഷ്യത്തിന്‌ വെറും അരനാഴിക അകലെവച്ചാണ്‌ താന്‍ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചതെന്ന്‌ മനസ്സിലാക്കിയ ചാഡ്‌വിക്‌ നിരാശയായി. രണ്ടുമാസത്തിനുശേഷം അവര്‍ ശ്രമം തുടര്‍ന്നു. ഇത്തവണ കാലാവസ്ഥ പ്രതികൂലമായിരുന്നിട്ടുകൂടി ലക്ഷ്യത്തില്‍ ശ്രദ്ധകേന്ദ്രീകരിച്ചതുകൊണ്ട്‌ വിജയിച്ചു. പുരുഷന്മാരുടെ റിക്കാര്‍ഡ്‌ ഭേദിക്കാനും സാധിച്ചു.

യാത്രാമധ്യേ ഒരാള്‍ റോഡുകള്‍ കൂടിച്ചേരുന്നിടത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ കണ്ട പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യനോട്‌ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക്‌ പോകുന്ന റോഡ്‌ എവിടെയെത്തിച്ചേരും എന്ന്‌ ചോദിച്ചു. നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ എവിടെയാണ്‌ പോകേണ്ടത്‌ എന്ന മറുചോദ്യം അയാള്‍ ചോദിച്ചു. ....എനിക്കറിയില്ല.... എന്ന്‌ യാത്രക്കാരന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പ്രായം ചെന്ന മനുഷ്യന്റെ മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു. .......... എന്നാല്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഏത്‌ റോഡിലൂടെയും യാത്ര ചെയ്യാം. അതുകൊണ്ട്‌ ഒരു വ്യത്യാസവും വരാനില്ലല്ലോ.... അത്‌ എത്രശരിയാണ്‌.

ലക്ഷ്യങ്ങളും സ്വപ്‌നങ്ങളും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം തിരിച്ചറിയേണ്ടത്‌ ആവശ്യമാണ്‌. സ്വപ്‌നങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും പലപ്പോഴും മോഹങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്‌. അവ ദുര്‍ബലങ്ങളുമാണ്‌. സമയപരിധിയോടും പ്രവര്‍ത്തന പദ്ധതിയോടും കൂടിയ സ്വപ്‌നങ്ങളാണ്‌ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍. ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ വിലയേറിയതോ അല്ലാത്തതോ ആകാം. വെറും ആഗ്രഹമല്ല. തീവ്രമായ വികാരമാണ്‌ സ്വപ്‌നങ്ങളെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാക്കിമാറ്റുന്നത്‌.

ഒരു സ്വപ്‌നം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാകാന്‍ 4 വഴികളുണ്ട്‌.

1. കൃത്യവും വ്യക്തവുമായ ഒരു ലക്ഷ്യം മനസ്സില്‍ കുറിച്ചിടുക.
2. ഈ ലക്ഷ്യം നേടുവാനായി ഒരു പദ്ധതി രൂപീകരിക്കുക.
3. അത്‌ കുറിച്ചുവയ്‌ക്കുക.
4. ഇത്‌ ദിവസവും രണ്ടുനേരം വായിക്കുക.


ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്ന കാരണങ്ങള്‍

1. ശുഭാപ്‌തി വിശ്വാസമില്ലായ്‌മ.- അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ മാത്രം ചിന്തിക്കുക.
2. പരാജയഭീതി.- ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലങ്കിലോ എന്ന ഭീതി.
3. വിജയത്തെക്കുറിച്ച്‌ ഒരുതരം ഭയം കുറഞ്ഞ ആത്മാഭിമാനം - വിജയിച്ചാല്‍ വിജയിയുടെ നിലവാരത്തില്‍ ജീവിക്കേണ്ടിവരുമല്ലോ എന്നുള്ള ഭയം.
4. ഉല്‍ക്കര്‍ഷേച്ഛയുടെ അഭാവം - പൂര്‍ത്തീകരിക്കപ്പെട്ട ജീവിതം നയിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹമില്ലായ്‌മ. പരിമിതമായ ചിന്താഗതി പുരോഗതിക്ക്‌ തടസ്സമാകുന്നു.
വലയില്‍ കുടുങ്ങിയ വലിയ മത്സ്യങ്ങളെയെല്ലാം ഒരാള്‍ തിരികെ പുഴയിലേക്ക്‌ തന്നെ എറിയുകയായിരുന്നു. ഈ വിചിത്ര പ്രവര്‍ത്തി കാണാന്‍ ഇടയായ മറ്റൊരാള്‍ എന്തിനാണ്‌ ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്‌ എന്ന്‌ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ മീന്‍ പിടുത്തക്കാരന്‍ പറയുകയാണ്‌....എന്റെ വറവുചട്ടി തീരെ ചെറുതാണ്‌..... ഈ പരിമിതമായ ചിന്താഗതിയാണ്‌ പലരുടേയും പുരോഗതിക്ക്‌ തടസ്സം.
5. തിരസ്‌കരിക്കപ്പെടുമെന്നുള്ള ഭയം - ഞാന്‍ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിയില്ലെങ്കില്‍ മറ്റുള്ളര്‍ എന്തുപറയും എന്ന ചിന്ത.
6. നീട്ടിവയ്‌ക്കുന്ന സ്വഭാവം - എന്നെങ്കിലും ഞാന്‍ എന്റെ ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കും എന്ത ചിന്ത. അടുത്തമാസമാകട്ട.......
7. കുറഞ്ഞ ആത്മാഭിമാനം -
8. ലക്ഷ്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവില്ലായ്‌മ - അവരെ ആരും പഠിപ്പിച്ചുമില്ല.. അവര്‍ പഠിച്ചതുമില്ല.
9. എങ്ങനെ ലക്ഷ്യം നിര്‍ണ്ണയിക്കാം എന്നതിനെക്കുറിച്ച്‌ വ്യക്തമായ കാഴ്‌ചപ്പാടില്ലാത്ത അവസ്ഥ. - ഇതിനെ അതിജീവിക്കാന്‍ സത്സംഗം അനിവാര്യമാണ്‌.

ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ സമീകൃതമായിരിക്കണം

നമ്മുടെ ജീവിതം 6 അഴികളുള്ള ഒരു ചക്രം പോലെയാണ്‌.

1. കുടുംബം - നാം ജീവിക്കുന്നതിനും ഉപജീവനമാര്‍ഗ്ഗം തേടുന്നതിനും കാരണം നാം സ്‌നേഹിക്കുന്ന കുടുംബാംഗങ്ങളാണ്‌.
2. സാമ്പത്തിക ഘടകം - ഇത്‌ നമ്മുടെ ജോലിയെയും പണം കൊണ്ടു വാങ്ങാന്‍ കഴിയുന്ന വസ്‌തുക്കളെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
3. ഭൗതിക ഘടകം - ആരോഗ്യമില്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും പ്രസക്തിയില്ല (ചുമരില്ലാതെ ചിത്രമെഴുതാന്‍ സാധിക്കില്ല)
4. മാനസികമായ ഘടകം - ഇത്‌ അറിവിനെയും ബുദ്ധിയേയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
5. സാമൂഹികഘടകം - ഓരോ വ്യക്തിക്കും സംഘടനയ്‌ക്കും സമൂഹത്തോട്‌ ഉത്തരവാദിത്വമുണ്ട്‌. ഇതിന്റെ അഭാവത്തില്‍ സമൂഹം നശിക്കുന്നു.
6. ആത്മീയ ഘടകം - മൂല്യസംഹിത നമ്മുടെ സദാചാരബോധത്തെയും സ്വഭാവഗുണത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു.
ഇതിലേതെങ്കിലും ഘടകങ്ങളുടെ ക്രമം തെറ്റുമ്പോള്‍ ജീവിതത്തിന്റെ സമീകൃതസ്വഭാവം നഷ്‌ടപ്പെടുന്നു. ഗുരുദര്‍ശനം നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ സമീകൃത സ്വഭാവമുള്ളതാക്കുന്നു.

കടപ്പാട് ശ്രീനാരായണ ജ്ഞാനസമീക്ഷ

അരുവിപ്പുറം ശിവ പ്രതിഷ്ഠ : -

അരുവിപ്പുറത്ത് ഒരു ആരാധനാലയം എന്ന ആശയം ഗുരു തന്റെ പല ഭക്തന്മാരുമായി ചർച്ച ചെയ്തിരുന്നു. എല്ലാവരും അത് ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്ന് ഗുരുവിനു മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. അതുപ്രകാരമാണ് 1 8 8 8 -ലെ ശിവരാത്രി ദിവസം പ്രതിഷ്ഠ ആകാം എന്ന് ഗുരു കൽപ്പിച്ചത്. നദിക്കു അഭിമുഖമായൊരു പാറ ചൂണ്ടി ക്കാണിച്ചു ഇവിടെയാകാം എന്ന് പറഞ്ഞതല്ലാതെ എന്ത് എങ്ങനെ എപ്പോൾ എന്നൊന്നും ശിവരാത്രി വ്രതത്തിനായി അവിടെ വന്നുകൂടിയവരോട് ഗുരു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഗുരുവിനു സഹായികളായി അന്ന് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് ശിവലിംഗ ദാസ സ്വാമികളും നാണിയാശാനും ഭൈരവൻ ശാന്തിയും ആയിരുന്നു. അവരോടുപോലും താൻ എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു എന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. എങ്കിലും തങ്ങളാൽ കഴിയുന്ന ഒരുക്കങ്ങളൊക്കെ അവിടെ കൂടിയ ഭക്തജനങ്ങൾ ചെയ്തിരുന്നു.ഗുരു പീഠമായി നിർദ്ദേ ശിച്ചിരുന്ന പാറയ്ക്കു ചുറ്റും ചെത്തി വെടിപ്പാക്കി കുരുത്തോലയും മാവിലയും ചേർത്ത് തോരണം ചാര്ത്തിയ ഒരു പന്തൽ ആ പാറയ്ക്ക് മീതെ കെട്ടി ഉയർത്തി. മരോട്ടിക്കായകൾ നടുവേ മുറിച്ച് അതിൽ എണ്ണ യൊഴിച്ചു തിരികളിട്ടു. നിരക്കെ നാട്ടിയ ഓലമടലുകളിൽ ആ വിളക്കുകൾ ഉറപ്പിച്ചു. നാദസ്വര വായനയും ഏർപ്പാടാക്കി. വിഗ്രഹ പ്രതിഷ്ഠ യ്ക്കുള്ള അഷ്ടബന്ധം വൈദ്യന്മാർ ഏർപ്പാടു ചെയ്തു.


അന്ന് മുഴുവൻ ഘന ഗംഭീരമായ ഒരു മൌനത്തിൽ ആയിരുന്നു ഗുരുദേവൻ. പർണ്ണശാല യ്ക്കടുത്ത് ധ്യാനത്തിലിരിക്കുന്ന സ്വർണ്ണ വിഗ്രഹം പോലെ തേജോമയനായ ഗുരുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ പോലും അന്ന് ആര്ക്കും ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

സന്ധ്യയോടെ വിളക്കുകളെല്ലാം തെളിയിച്ചു. ഭക്തജനങ്ങൾ പഞ്ചാക്ഷരീ മന്ത്രം ജപിക്കാൻ തുടങ്ങി. നേരം പാതിരാവായി. വിഷം പാനം ചെയ്ത ശിവനു വേണ്ടി ഭക്തർ ഉറങ്ങാതെ കാവലിരിക്കുന്ന രാത്രി. ധ്യാനത്തിൽ നിന്ന് ഉണർന്ന ഗുരു പർണ്ണശാലയിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഉദിച്ചു വരുന്ന സൂര്യനെപ്പൊലെ. ഗുര നേരെ പുഴയിലേക്കിറങ്ങി. നെയ്യാറിൽ അവിടെ ഒരു കയം ഉണ്ട് "ശങ്കരൻകുഴി". പാഞ്ഞു വരുന്ന പുഴ അവിടെയൊന്നു വട്ടം കറങ്ങി യിട്ടേ മുന്നോട്ട് ഒഴുകൂ. ആ കയത്തിൽ പെട്ട യാതൊന്നും പിന്നീട് ഉയർന്നു വരാറില്ലത്രേ! ജനങ്ങൾ വീർപ്പടക്കി നില്ക്കെ ഗുരു ആ കയത്തിൽ മുങ്ങി. സമയം കടന്നു പോകുന്നു. മാറത്തു കൈ ചേർത്ത് ഒന്ന് മിണ്ടാൻ പോലുമാകാതെ ആളുകൾ തരിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. പുഴയുടെ മന്ത്ര ജപം മാത്രം അപ്പോഴും മുഴങ്ങി കേൾക്കാം. അപ്പോൾ അതാ ആ കയത്തിൽ നിന്നും ഗുരു പൊങ്ങി വരുന്നു. വലതു കയ്യിൽ ശിവലിംഗ രൂപത്തിലുള്ള ശില ഉയർത്തി പിടിച്ച് ഇടതു കൈ കൊണ്ട് പാറയിൽ ഒരു അഭ്യാസിയെപ്പോലെ പിടിച്ച് കയറി വരുന്നു. നേരെ നടന്നു അദ്ദേഹം പ്രതിഷ്ഠിക്കാനുദ്ദേശി ച്ചിരുന്ന പാറയുടെ അരികിൽ എത്തി. ആ ശിലാ ഖണ്ഡത്തെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തു പിടിച്ച് ധ്യാനലീനനായി നിന്നു കരുണാർദ്രമായ ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മണിക്കൂറുകളോളം ധ്യാന നിലയിൽ തന്നെ നിന്നു. ആകാശത്തു നിന്നും ഒരു കാന്തി പ്രസരം അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ പാഞ്ഞുവന്ന് ഗുരുവിന്റെ കയ്യിലെ ശിലയിൽ തൊട്ടു. അദ്ദേഹം ആ ഉരുണ്ട ശിലാഖണ്ഡത്തെ പരന്ന ശിലയിൽ വച്ചു. ശില ശിലയോട് ഉരുകിചേർന്നു. അഷ്ടബന്ധം കാച്ചിക്കൊണ്ടു നിന്ന വൈദ്യന്മാർ ഗുരുവിനോടു ചോദിച്ചു "അഷ്ടബന്ധം ഒഴിക്കെണ്ടയോ ?" മൌന മുദ്രിതമായിരുന്ന ഗുരുവിന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ അന്ന് ആദ്യമായി ഉച്ചരിച്ചു. "വേണ്ട. അതുറച്ചു പോയല്ലോ!"

സ്വന്തം തപ:ശക്തിയുടെ അഷ്ടബന്ധത്തിൽ അന്ന് ഉറപ്പിച്ച ആ ശിലയ്ക്ക് ഇന്നോളവും ഒരിളക്കവും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ദൈവം പോലും സ്വന്തമായിട്ട് ഇല്ലാതിരുന്ന പതിതരായ ജനങ്ങൾക്കു വേണ്ടിയാണ് ഗുരു അന്നു കരഞ്ഞത്. ഗംഗജല ത്തേക്കാൾ പരിശുദ്ധമായ കണ്ണുനീരിൽ അഭിഷേകം ചെയ്ത് ഗുരു പ്രതിഷ്ഠിച്ച ആ ശിലയ്ക്ക് ഇന്നോളം മറ്റൊരു അഷ്ടബന്ധം വേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല.

Monday, 9 June 2014

തട്ട് കിട്ടും മുമ്പേ തലകുനിക്കണം ~സജീവ് കൃഷ്ണൻ

ഇന്റർമീഡിയറ്റ് കഴിഞ്ഞ് അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ താമസത്തിനെത്തിയതായിരുന്നു നടരാജഗുരു. നാട്ടിൻപുറത്തെ കാഴ്ചകളിൽ മനം കുളിർത്തു നടക്കുമ്പോഴാണ് ആ ദൃശ്യം കണ്ണിൽപ്പെട്ടത്. മുട്ടിപ്പുല്ലുകൾക്കും കാട്ടുപൂച്ചെടികൾക്കുമിടയിലൂടെ വയലിന്റെ വക്കിലൊഴുകി ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നീരൊഴുക്കിൽ ഗുരു കുളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. വെയിൽ നന്നായി ഉറച്ചിട്ടുണ്ട്. സമീപത്ത് സുമുഖനായ ഒരു യുവാവ് ഗുരുവിന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ അടിച്ചു നനച്ച് തൂവെള്ളയാക്കി വിരിച്ചു കൊടുക്കുന്നു. ഗുരുവും ശിഷ്യനും തമ്മിലുള്ള വിശുദ്ധമായ സ്നേഹാദരത്തിന്റെ ഒരു സുന്ദര ദൃശ്യമായിരുന്നു അത്. പില്ക്കാലത്ത് നാരായണ ഗുരുകുലം സ്ഥാപിക്കാനുള്ള പ്രചോദനമായി ആ കാഴ്ച.

ജനിച്ച പഞ്ചായത്തിനപ്പുറം ലോകമുണ്ടോ എന്നറിയാതെ അന്ധവിശ്വാസികളായിക്കിടന്ന ഒരു സമുദായത്തിൽനിന്ന് പുരോഗമന ചിന്താഗതിക്കാരായ അച്ഛന്റെയും ഗുരുവിന്റെയും പ്രേരണയാൽ ലോകത്താകമാനം സഞ്ചരിക്കാനും ആധുനിക ചിന്തകളും കാഴ്ചപ്പാടും ഉണ്ടാക്കാൻ സാധിച്ച ഭാഗ്യജന്മമായിരുന്നു നടരാജഗുരുവിന്റേത്. എന്നിട്ടും സ്വന്തമായി ഒരു സ്‌കൂൾ തുടങ്ങണമെന്നുതോന്നിയപ്പോൾ കുട്ടിക്കാലത്തുകണ്ട ഗുരുശിഷ്യ പാരസ്പര്യത്തെക്കുറിച്ചാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ഓർമ്മവന്നത്. എന്തുകൊണ്ട് ആധുനിക ഇംഗ്ലീഷ് സ്‌കൂൾ തുടങ്ങുന്നതിനു പകരം പ്രാചീനരീതിയിൽ ഗുരുകുലം തുടങ്ങി എന്നതിന് നടരാജഗുരു നല്കിയ വിശദീകരണം ഇതായിരുന്നു:'ജ്ഞാനമെന്ന അനാദിവിളക്കുതൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന ചങ്ങലയിലെ മർമ്മപ്രധാനമായ രണ്ടുകണ്ണികളാണ് ഗുരുവും ശിഷ്യനും. ഇതിൽ രണ്ടുകണ്ണികളും ഒരുപോലെ അനിവാര്യമാണ്. ഈ ജ്ഞാനദീപത്തിന്റെ വെളിച്ചം കണ്ടാണ് മനുഷ്യർ യുഗയുഗാന്തരങ്ങളായി ജീവിതത്തെ മുന്നോട്ടു നയിച്ചുപോന്നിട്ടുള്ളത്. ഗുരുവിലെ ജ്ഞാനരഹസ്യത്തെ കളങ്കമേൽക്കാതെ കൈമാറി എക്കാലവും നിലനിറുത്തുമ്പോൾ അത് സമസ്തമനുഷ്യരുടെയും ഉത്കൃഷ്ടമായ പൂർവാർജ്ജിത സമ്പത്തായി തീരുന്നു. ശുദ്ധമായ അദ്വൈതബോധമാണ് ഗുരുവിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ജ്ഞാനം. ഗുരുവിൽനിന്ന് ആ ജ്ഞാനം ശിഷ്യനിലേക്ക് ഒഴുകണമെങ്കിൽ ശിഷ്യൻ അത് ശ്രദ്ധാപൂർവം ഉൾക്കൊള്ളാൻ മാനസികമായ കഴിവ് നേടിയിട്ടുണ്ടാവണം. അതിനുള്ള കടമ്പയാണ് ഗുരുകുലവിദ്യാഭ്യാസം.'

ഈ ഗുരുശിഷ്യപാരസ്പര്യം സംഭവിക്കുന്നത് ശിഷ്യൻ ഗുരുവിനെ ശ്രദ്ധാപൂർവം പരിചരിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോഴാണ്. ഇന്നത്തെക്കാലത്താണെങ്കിൽ ഗുരു ശിഷ്യനെക്കൊണ്ട് വിടുപണി ചെയ്യിക്കുന്നു എന്നോ പാദസേവ നടത്തിക്കുന്നു എന്നോ ആരോപണമുയർന്നേക്കാം. ആധുനികവിദ്യാഭ്യാസത്താൽ നല്ല ഡോക്ടർമാരും എൻജിനിയർമാരും ഐ.ടി പ്രൊഫഷണലുകളും മാനേജ്‌മെന്റ് വിദഗ്ദ്ധരും ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ നല്ല മനുഷ്യർ ഉണ്ടാകാതെ പോകുന്നതിന്റെ കാരണം ഈ ചിന്താഗതിയാണ്. അദ്ധ്യാപനം എന്നത് നല്ല ശമ്പളംകിട്ടുന്ന തൊഴിലും അവകാശസമരങ്ങളാൽ നേടിയെടുക്കാവുന്ന ആനുകൂല്യങ്ങളുടെ വിളനിലവുമാണിന്ന്. വിദ്യാഭ്യാസം തൊഴിൽ നേടാനുള്ള മാർഗവും. അതിനിടയിൽ ഗുരുശിഷ്യ പാരസ്പര്യം എന്തിന്? തലമുറകൈമാറി സൂക്ഷിക്കേണ്ട രഹസ്യവിദ്യയൊന്നുമല്ല സർവകലാശാലകളിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നത്.

ഓരോകാലത്തിനും ഭൗതികമായി ഇണങ്ങുന്ന പദാർത്ഥബോധം മാത്രമാണ് പാഠ്യവിഷയം. പണംകൊടുത്തുവാങ്ങുന്ന വിദ്യയുപയോഗിച്ച് പണമുണ്ടാക്കുക എന്നതാണ് നമ്മു‌ടെ രീതി. അറിവുള്ളവർ സമൂഹത്തിൽ ആദരിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന കാലം അസ്തമിച്ചു കഴിഞ്ഞു. ഏതെങ്കിലും രീതിയിൽ പണമുണ്ടാക്കിയവർ ആദരിക്കപ്പെടുന്ന സമൂഹമാണിന്നുള്ളത്. അറിവ് നേടിക്കോളൂ പക്ഷേ, അതുപയോഗിച്ച് പണവും ഉണ്ടാക്കണം എന്നതാണ് ആപ്തവാക്യം. ഇങ്ങനെയൊരുകാലം മുന്നിൽക്കണ്ടുകൊണ്ടാവാണം ഗുരുദേവന്റെ ജ്ഞാനസരണിയെ കൈവിട്ടുപോകാതെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു ഗുരുകുലംവേണമെന്ന് നടരാജഗുരുവിന് തോന്നിയത്. ഒരുവിഭാഗം ഭൗതികതയിൽമുങ്ങി ഒരു വശത്തുകൂടി പായുമ്പോൾ മനുഷ്യകുലത്തെ നിലനിറുത്തുന്ന ജ്ഞാനസരണിയുമായി മറുഭാഗത്തുകൂടി സഞ്ചരിക്കുന്നവരും ഭൂമിയിൽ ഉണ്ടാകണം. സ്‌കൂളിലേക്കുള്ള ഓട്ടപ്പാച്ചിലിനിടെ ചോറെടുക്കാൻ മറന്നുപോയ കുട്ടിക്ക് പിന്നാലെ അമ്മചോറ്റുപാത്രവുമായി ഓടുന്നതുപോലെയൊരു പ്രക്രിയയാണിത്.

വിദഗ്ദ്ധനായ ഡോക്ടറുടെ കഴിവിൽ വിശ്വസിച്ച് ശരീരം കീറുമുറിക്കാൻ ഏല്പിച്ചിട്ട് രോഗി ഓപ്പറേഷൻ തിയേറ്ററിൽ കിടക്കുമ്പോൾ ഡോക്ടർ സർജറിപഠിപ്പിച്ച അദ്ധ്യാപകനെയല്ല പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്, ദൈവത്തെയാണ്. രോഗിയെ സംബന്ധിച്ച് വൈദ്യശാസ്ത്രമാണ് വലുത്. അതിനാൽ ഡോക്ടറിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഡോക്ടർക്കാവട്ടെ താൻ പഠിച്ച ശാസ്ത്രത്തിന്റെ പരിമിതി അറിയാം. അതിനാൽ ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു. എല്ലാറ്റിലും നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നതെന്തെന്ന് അറിയാത്ത അറിവ് പൂർണമല്ല. ജഗത്തിലാകെ നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ആ അറിവാണ് ദൈവമെന്ന് ഗുരുദേവൻ വ്യക്തമാക്കുന്നു. ദൈവത്തെ അറിയാൻ എന്തുചെയ്യണമെന്ന് ആത്‌മോപദേശശതകത്തിലെ ഒന്നാം പദ്യത്തിൽ ഗുരുസ്വാമി മൊഴിയുന്നുണ്ട്:

'അറിവിലുമേറിയറിഞ്ഞിടുന്നവൻത-
ന്നുരുവിലുമൊത്തുപുറത്തുമുജ്ജ്വലിക്കും
കരുവിനു കണ്ണുകളഞ്ചുമുള്ളടക്കി-
ത്തെരുതെരെ വീണുവണങ്ങിയോതിടേണം.'

പുറമേ അനുഭവിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്ന അനുഭവതലത്തിനുമപ്പുറം അറിവിനെ അറിഞ്ഞ് സ്വയം അതായി വിളങ്ങുന്നവനാണ് പൂർണനായ ഗുരു. അവിടുത്തെ ഉള്ളിലും പുറത്തും ജ്വലിച്ചുനില്ക്കുന്ന അറിവിനെ എല്ലാ ഇന്ദ്രിയാനുഭവങ്ങളെയും ത്യജിച്ചുകൊണ്ട് നിരന്തരം വീണുവണങ്ങി പ്രാർത്ഥിച്ചാൽ മാത്രമേ ആത്മവിദ്യ സ്വായത്തമാകൂ. ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ പകർന്ന ജീവിതാനുഭവത്തെ ത്യജിക്കുമ്പോൾ ഞാനെന്ന ഭാവം വെടിയും. ശിഷ്യൻ ഗുരുവിന്റെ ശുശ്രൂഷയിൽ ബദ്ധശ്രദ്ധനാകുമ്പോൾ കൈവരുന്നത് ശ്രദ്ധയും സമർപ്പണവുമാണ്. തന്നിൽ ശിഷ്യൻ അർപ്പിക്കുന്ന ശ്രദ്ധയും സമർപ്പണവും അറിവാകുന്ന ദൈവത്തിലേക്ക് വഴിതിരിച്ചുവിടുകയാണ് ഗുരു. അപ്പോൾ ശിഷ്യൻ ലക്ഷ്യത്തിലെത്താൻ സ്വയം സജ്ജീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ഇതാണ് നടരാജഗുരു പറയുന്ന ഗുരുശിഷ്യ പാരസ്പര്യം. അവിടെയാണ് ഗുരുവും ശിഷ്യനും അനാദിയായ ജ്ഞാനവിളക്കിന്റെ കണ്ണികളാവുന്നത്. പൂർണസമർപ്പണമാണ് വിദ്യനേടാനും ദൈവാനുഭവം നേടാനും വേണ്ടുന്ന ആദ്യപാഠം.

കുട്ടിക്കാലത്തൊരിക്കൽ അരുവിപ്പുറത്തുവച്ച് കുടുംബാംഗങ്ങൾ എല്ലാവരും ഗുരുദേവനെ കാൽക്കൽവീണ് വന്ദിച്ചപ്പോൾ കുഞ്ഞു നടരാജൻമാത്രം അങ്ങനെ ചെയ്യാതെ മാറി നിന്നു. 'ഡോക്ടറുടെ മകനല്ലേ, ആരുടെ മുന്നിലും തല കുനിക്കില്ല' എന്ന് ഗുരുസ്വാമി നർമ്മമധുരമായി മൊഴിഞ്ഞു. ഗുരുവിന്റെ ഈ വാക്കുകൾ നടരാജനിൽ വലിയ സ്വാധീനമുണ്ടാക്കി.കുന്നിൻമുകളിലെ പാറക്കഷണം നദിയുടെ ഒഴുക്കിൽവീണാൽ കാലക്രമേണ മിനുത്ത വെള്ളാരം കല്ലുകളാകും. ഒരു പാറക്കല്ലിനെ സ്വയം പരുവപ്പെടാനായി നദിയിലേക്ക്  തട്ടിയിടുന്നതു പോലെയായിരുന്നു ഗുരുവിന്റെ ഈ വാക്കുകൾ. കാലക്രമത്തിൽ സ്വന്തം ജീവിതം തന്നെ ഗുരുവിന് അർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് തൃപ്പാദങ്ങളിൽ തെരുതെരെ വീണ് വണങ്ങിയോതുന്ന ശിഷ്യനായി നടരാജൻ. അങ്ങനെ അദ്ദേഹം ആത്മവിദ്യയ്ക്ക് അധികാരിയായി. നമ്മുടെയെല്ലാം ഉള്ളിൽ പരമാത്മസ്വരൂപനായിരുന്ന് അനുഭവങ്ങളാകുന്ന ചില തട്ടുകൾ ഗുരുദേവൻ നൽകാറുണ്ട്. നാം സ്വയം പരുവപ്പെടാനായി ഭഗവാൻ നടത്തുന്ന ഇത്തരം ദൈവികമായ ഇടപെടൽ ശരിയായി ഉൾക്കൊള്ളാൻ അഹന്തയും അറിവില്ലായ്മയും കാരണം നമ്മിൽ പലർക്കും സാധിക്കാതെ പോകുന്നു. അറിവിനെയും അറിവുള്ളവനെയും വണങ്ങിയോതാൻ മടികാട്ടുന്നതിനാലാണ് നാം പ്രാരാബ്ധദുഃഖങ്ങളിൽപ്പെട്ട് വലഞ്ഞ് ലക്ഷ്യത്തിലെത്താതെ പോകുന്നത്.